मध्यम वर्गिय परिवारमा जन्मिएको म मेरा सपनाहरु पनि मध्यम नै थिए । ठूला सपना देख्नलाई त सम्पन्न परिवारमा जन्मिनुपर्ने रहेछ । बालापन सकिदै गर्दा लागेको हो मेरा खुसीहरूमा पूर्णविराम।
त्यसपछी चकलेटमा खुसी भेटीएन । कहिल्यै गुवारामा खुसी भेटीएन। कहिल्यै मिठो खान पाईन्छकि भनेर नि खुसी भेटीएन। अनि नयाँ लुगामा पनि भेटीएन खुसी । ति त सब वालापनका अवोध खुसीहरू थिए । जसलाई म करोडौँ रुपैयाँ खर्चेर पनि फर्काऊन सक्दिन । मेरो जिन्दगीका ति अवोध खुसीहरूमा सधै-सधैंका लागि लागेको छ पूर्णविराम।
बालापन सकिए सॅगै ठुलो बन्ने, ग्यानी बन्ने सपना बोकेर स्कूलको जिन्दगीमा सॅघर्ष गर्दै भविष्य खोज्न थालें मैले। त्यो बेला महसुस गरें कि मध्यम वर्गिय परिवारमा जन्मिएर संघर्ष गर्न कति कठिन हुँदोरहेछ भनेर । म बिर्सिन्न त्यो दिन कहिल्यैपनि पैसा कै अभावमा मेरा थुप्रै अवसरहरूको ढोकामा लागेको थियो पूर्णविराम। किनकी म मध्यम वर्गीय परिवारमा जन्मिएको थिएं त्यसैले मेरा सपनाहरुपनि मध्यम नै हुनुपर्थ्यो।
ऊच्च शिक्षा पढ्न शहर पसेपछी देखीयो अनेक थोक र भोगियो सबै दुख। धेरै कुराले सताउथ्यो त्यहाँ आर्थिक अभाव, जिन्दगीको दवाव अनि साथि-भाईको रवाफ । यस्तै-यस्तै धेरै कुराहरुले जिम्मेवारीले काँधहरू थिचीरहन्थ्यो । म सपना देख्ने आंखाहरू मिचीरहन्थे । पैसाको शहरमा सपना देख्ने आंखाहरूको मूल्य नहुँदा लागेको हो मेरो ऊच्च शिक्षामा पूर्णविराम। किनकी म मध्यम वर्गीय परिवारमा जन्मिएको मान्छे मेरा सपना पनि मध्यम नै हुनुपर्थ्यो।
म सोच्थें पर्देस जान्छु । धेरै धन कमाऊछु । मेरा सारा खुसीहरू किन्छु । अनि सपनाहरू पुरा गर्छु । यो सब फगत रहेछ । बल्ल बुझ्दैछु कि पैसा सबथोक रहेनछ । पैसा त केहीथोक मात्र रहेछ । जसले आवश्यकताको सामान किन्न सकिन्छ तर खुसी हैन । जिन्दगीलाई खुसी बनाऊने बाहानामा कुनदिन जिन्दगीमै पूर्णविराम लाग्ने हो थाहा छैन। जिन्दगीमा पूर्णविराम लाग्दैगर्दा यो भन्न मिल्ला कि नमिल्ला ? म मध्यम वर्गीय परिवारमा जन्मेको मान्छे हुँ मेरो जिन्दगीको अन्तिम घडिमा लाग्ने पूर्णविराम मध्यम होला कि ऊच्च ?
अनुराग के.सी.
लम्किचुहा नगरपालिका, ०१ लम्कि, कैलाली हाल (दक्षिण कोरिया)
