साल मात्रै फेरिन्छ । कास यो बतास, पानी, जमिन, आकास पनि फेरिदो होत प्रत्येक साल बेलै महशुस हुदो हो । साल नयाँ छ । हाल उहि छ पुरानो । खासमा नयाँ पुरानो केहि हुदैन ।
यो सबै मान्छेले बनाएको ढोंग मात्र हो । मनमा उमंग, उत्साह तथा केहि गर्ने तत्परता छैन भने घन्टाको नयाँ साल । मन उदास छ । उमंग छैन । उत्साह जिरो छ । ओइलाएको मुलाजस्तो भएको छ शरीर । ठिकसँग उभिन पनि मन छैन । एकप्रकारको हिनताबोधले सताइरहेको छ । हिजोसम्मको अमुल्य शरीर आज बेकामको लाग्न थालेको छ।
आफैसँग रिस उठेको छ । आफैसँग दिक्क लागेको छ । साचेका सपनाहरुले आकार पाएको छैन । थाकेका लाचार मष्तिस्कबाट गतिला जिन्दगी चलाउने आइडियाहरु आउन छाडेका छन् । कहिलेकाहि त लाग्छ समुन्द्रको विचमा छु । चारैतिर आइल्यान्ड देखिन्छ । म सोच्दै छु । सबै आइल्यान्डमा जान सक्छु । अनि सोच्दा सोच्दै सुनामी आइदिन्छ । मलाई झन् बिचतीर हुत्याइदिन्छ । म झन् डुब्छु ।
मस्तिष्कको एकातिर सपनाको थुप्रो छ । अर्कोतीर बाटो पहिल्याउन नसकेको दोधारे मन छ । कहाबाट छिर्ने कहाबाट निस्कने । आमासयबाट मलद्यार हुदै आउने मानव मललाई बरु आफ्नो गन्तव्य थाहा छ तर म अलमलिएको गोरेटोमा छु । यध्पि दोबाटो पनि चाहिएको छैन मेरो अलमलाइलाई । निरास बगरजस्तो हुनथालेको छ जिवन ।
आफैसँग रिस उठेको छ । आफैसँग दिक्क लागेको छ । साचेका सपनाहरुले आकार पाएको छैन । थाकेका लाचार मष्तिस्कबाट गतिला जिन्दगी चलाउने आइडियाहरु आउन छाडेका छन् । कहिलेकाहि त लाग्छ समुन्द्रको विचमा छु । चारैतिर आइल्यान्ड देखिन्छ । म सोच्दै छु । सबै आइल्यान्डमा जान सक्छु । अनि सोच्दा सोच्दै सुनामी आइदिन्छ । मलाई झन् बिचतीर हुत्याइदिन्छ । म झन् डुब्छु ।
अझै हारेको छैन । अझै पौडिन छाडेको छैन । पौडिदा पौडिदै थाकेजस्तो लाग्छ कहिलेकाही। त्यसै ज्यान छाडिदिउ जस्तो लाग्छ । उत्प्रेरणाका लागी अनेक बाटोहरु खोज्छु । कोही तयार नभएजस्तो लाग्छ मलाइ अपनाउन । अनि निरासाको कालो बादलमा एक लेस आशाको सेतो घेरा देख्न थाल्छु । फेरि उठ्ने चेष्ठा गर्छु । फेरि हिड्नुपर्ने निक्र्योल निकाल्छु । सपनाको क्षितिजहरु कहिल्यै सकिदैनन् भन्ने बुजेर पनि नबुझेको जस्तो गरेकोमा आफैलाई धिक्कार्छु ।
यस्तै बित्दो छ दिन, महिना अनि वर्षहरु । अझैपनि घिस्रिदै छु म । उठेर हिड्ने, दौडने चेस्ठा गर्दै छु । हिड्दाहिड्दै गन्तव्य भुलेजस्तो लाग्छ । फेरि उहिबाटोमा आइपुग्छु जहाबाट हिड्न शुरु गरेको थिए । सायद अझ तल्लो विन्दुसम्म झर्छु म । फेरि चढ्ने खुड्कीलाहरु झब् धेरै असजिला जस्ता लाग्न थाल्छन् । असम्भवजस्ता पनि देखिन्छन् । तर उभिदा शिरले केहि खुड्किला नाघेको जस्तो लाग्छ । अनि शुरु गर्छु उस्तै घिसीपिटी जिन्दगी । सुनेको छु भावनामा बग्नेहरुले जिवन आफै जटिल बनाउछन् । सायद यो सहि पनि हो । तर कहिलेकाहि लाग्छ यहि त हो असली जिन्दगी । सजिलैसँग प्राप्त गरेका सफलताहरुले खुशी दिदैंनन् । अझ भनौ त्यस्ता सफलताले केहि अर्थपनि राख्दैन् । र पाउनेले त्यसको महत्व पनि बुझ्दैन् । फलतस् सफलता बोझ भैदिन्छ् । त्यसैले पाउनु त छ तर आफ्नै बलबुताले । आफ्नै अथक मेहनतले ।
खैर धेरै भावनामा बहेजस्तो पनि लाग्यो । एउटा भन्न खोजे को अरुनै केहि भैदियो भने पनि मज्जा आउदैन, अझ भन्दा त्यसले अर्थ पनि राख्दैन । ठिक छ आफैमा फर्किन्छु म । सायद मैले आफैलार्क फर्केर हेर्ने बेला भएको छ । भनिन्छ आफूले आफैलाई बुझ्नु सबैभन्दा राम्रो कुरा हो । एकचोटी समयको ऐनामा नियाल्नु छ जिन्दगीको अनुहार र पखाल्ने प्रयास गर्नु छ अनुहारमा लागेका कसहरु । फेरि सुकिलो पारेर देखाउनु छ जिन्दगीका लक्ष्यहरु । आफैलाइर्रु हिडाउनु छ काडाको बाटोमा फूल भेट्ने आशामा । अब उठ्नु छ, हिड्नु छ, दौडिनु छ अनि फेरि लड्नु छ।
क्रमश जिन्दगी चलाउनु छ ।
रोशन राज भट्टराई
