काठमाडौं – बितेको केही समययता हरिवंश आचार्य गीत गाउने र म्युजिक भिडियोमा केन्द्रित देखिन्छन् । गाईजात्राको तिथि नजिकिंदै जाँदा अभिनेता हरिवंश आचार्य भने म्युजिक भिडियोको धपेडीबीच भेटिए ।
लालपूर्जा, १५ गते जस्ता टेलिशृंखलामा होस् वा महजात्रा नै, हरिवंश र मदनकृष्ण हास्य-तरंग आजसम्म कायमै छ । सिनेमा पनि यी जोडीको जोडदार उपस्थिति स्मरणयोग्य छ । तर अहिले यतातिर उनीहरुको सक्रियता देखिंदैन ।
टेलिफिल्म, महजात्रा जस्ता कार्यक्रमबाट जसरी विकृत नेता र विसंगत राजनीतिप्रति कटाक्ष गर्थे, त्यो पनि अहिले मत्थर भएको छ । किन ? यही प्रश्नको सेरोफेरोमा उनीसँग गरिएको कुराकानी :
गाईजात्राको तिथि नजिकिंदैछ, यसपालि पनि दर्शकले महजात्रा हेर्न नपाउने हो ?
महजात्रा ट्रेडमार्क जस्तो बनेको छ, जसकारण अब पाँच वर्षको लामो ग्यापपछि यसपटक भने महजात्रा ल्याउने तयारी गरेका छौं । महजात्रा लामो हुने भएकाले अहिलेदेखि नै तयारी हुँदैछ । अबको सात महिनापछि महजात्रा अष्ट्रेलिया र लण्डनमा गर्नेछौं । त्यसपछि नेपालमा गर्ने तयारी छ ।
लण्डनमा भनेको समयमा ठूलो हल नपाइएकाले कार्यक्रमलाई अबको सात महिनापछि सारिएको हो । लण्डनमा दुईवटा शो र अष्ट्रेलियामा आठवटा कार्यक्रम गर्ने योजना छ ।
यसपालिको महजात्राको खास आकर्षण के हुनेछ ?
मनोरञ्जन दिने र देशप्रति आस्था जगाउने खालका गीत, प्रहसन प्रस्तुत गर्नेछौं । नेताहरुलाई गाली नगर्ने अब । बरु समाज र राजनीतिको गतिविधिलाई ठट्यौली ढंगले पेश गर्ने योजना छ ।
देशको हाल बेहाल छ, नेताहरुको शैली अझै उस्तै छ । व्यंग्य गर्न झोंक चल्दैन ?
नेतालाई गाली नगर्ने अब । किनकि गाली गरेर मुख थाक्छ, नेता थाक्दैनन् । त्यो गाली व्यर्थ हुन्छ । यी नेताहरुलाई गाली पचाउनका लागि हजमोला चाहिंदैन । लाज पचाएरै नेता बनेका छन्, देशमा हालिमुहाली गरेका छन्, राष्ट्रिय ढुकुटी रित्याएका छन् ।
यी नेताहरुलाई नेता भन्न पनि मन लाग्दैन । नेता भन्ने शब्द परिवर्तन गर्ने बेला भएको छ । बरु उनीहरुलाई नेता होइन ‘भ्रष्टाचारीज्यू’ भन्न मन लाग्छ ।
त्यसैले गर्दा जनताले मात्र देश बनाउँछु भनेर नहुँदो रहेछ । राज्यको बागडोर हातमा लिएर बस्नेहरुलाई परिवर्तन चाहिएको छैन, विकास चाहिएको छैन, जनताको सुख सुविधा चाहिएको छैन । तर हामी पनि उनै नेतालाई भोट हाल्छौं र फेरि राज्य रित्याउन पठाउँछौं ।
तपाईंहरुले हास्यव्यंग्यबाट वर्षौंदेखि खबरदारी गर्दै आउनुभएको छ, त्यसको केही न केही त प्रभाव पर्यो होला नि ?
विकृति, विसंगतिविरुद्ध व्यंग्य गर्नु भनेको खबरदारी नै हो । यसले कुनै एन्टिबायोटिकले जस्तो तुरुन्तै असर त देखाउँदैन । तर सूक्ष्म तरिकाले मान्छेको मनोविज्ञानमा असर भने पारिरहेकै हुन्छ ।
जस्तो गणतन्त्र आएपछि छाडातन्त्र पनि मौलाउन थालेको थियो । शक्ति र सत्ताको आडमा राज्यको दोहन गर्नेहरु सल्बलाउन थालेका थिए । पार्टीका कार्यकर्ताहरुको अराजकता बढ्दो थियो । जबकि, सर्वसाधारणको हालत उस्तै थियो जस्तो गणतन्त्रअघि थियो ।
तर विभिन्न माध्यमबाट यस्ता विसंगतिविरुद्ध आवाज छेड्न थालिएपछि सर्वसाधारण जुर्मुराए । उनीहरुले पनि खराब काममा खबरदारी र राम्रो काममा स्याबासी दिन थाले । यस किसिमको जागरण आउनुमा मिडिया, अभियन्ता, सामाजिक सञ्जाल सबैको भूमिका छ ।
यस्तो जागरण आउनुमा महजोडीको भूमिका चाहिं कति छ नि ?
यति उति भनेर ठ्याक्कै तौलेर भन्न सकिंदैन । साथै सम्पूर्ण जस हामीले मात्र लिन नमिल्ला । तर जतिबेला हामी हास्यव्यंग्य गर्दै हिंड्थ्यौं, त्यसबेला बोल्नका लागि अहिले जस्तो अनुकूलता चाहिं थिएन । बोल्नका लागि ठूलै हिम्मत चाहिन्थ्यो । त्यस्तो हिम्मत हामीले गर्यौ ।
हुन त हामी कुनै व्यक्तिविशेषलाई तोकेर सोझै व्यंग्य गर्दैनथ्यौं । जुन व्यक्तिलाई लक्षित गरेर व्यंग्य गरिएको हो, उनले मुख अँध्यारो नलगाओस् तर थोरै लाज लागोस् भन्ने हामी चाहन्थ्यौं । त्यसैले हाम्रो प्रस्तुतिले उनीहरु केही सतर्क चाहिं हुन्थे ।
अहिले प्रविधिको सहजतासँगै हास्यव्यंग्यको क्षेत्रमा पनि नयाँ पुस्ता थपिएका छन् । कतिले निकै उत्कृष्ट काम गरिरहेका छन् । तर केहीले चाहिं निकै तल्लो स्तरमा खसेर काम गरेका छन् । त्यति तल खसेर नगरेको भए पनि हुन्थ्यो जस्तो लाग्छ । उनीहरुले हास्यव्यंग्यमा ढुंगाले हानेको जस्तै गरेर नाम नै तोकेर गाली गर्छन् ।
हास्यव्यंग्य गरेकै कारण अप्ठ्यारोमा त पर्नुभएन नि ?
किन नहुनु नि । पञ्चायतकालमा हामीलाई जेलमा थुन्ने काम पनि भयो । तनावले निद्रा लाग्दैनथ्यो । कार्यक्रम लिएर तामझामका साथ जिल्लामा पुगिन्थ्यो तर होटलबाट निस्कन अनुमति नदिने अवस्था पनि हुन्थ्यो । कतै हल नै बन्द गरिदिएको, टिकट बिक्री भइसकेपछि कार्यक्रम रद्द गरिदिएको तीतो अनुभव हामीसँग छ ।
अहिले त्यसरी सोझै हस्तक्षेप त हुँदैन तर छाडापन भने बढेको छ । कसले के गरिरहेको हुन्छ, कसले के । कसैले त्यसको जिम्मेवारी लिंदैन ।
तपाईंले जीवनकालमा कुन नेतालाई बढी गाली गर्नुभयो ?
मनले नै गाली गरेका नेता त कति छन् कति । तर बोलीले व्यक्तिको नाम तोकेर हामीले गाली गरेनौं । कति नेता यस्ता थिए, जसलाई गाली गर्न होइन बरु श्रद्धा गर्न मन लाग्थ्यो । त्यस्ता नेताहरु गणेशमान सिंह, कृष्णप्रसाद भट्टराई, मनमोहन अधिकारी हुन् ।
यसको अर्थ अहिले पनि सबै व्यक्ति नराम्रो छन् भन्ने होइन । केही राजनीतिक दलका नेताहरु इमान्दार छन् । तर इमान्दारितालाई दरिद्रताले ओझेलमा पारिदियो । जसकारण नेता भन्ने बित्तिकै चोर, भ्रष्ट र खराब हुन्छ भन्ने छाप बस्न पुग्यो । राम्रा मान्छे अझै छन् तर ठाउँ पनि नपाइरहेको अवस्था छ ।
अहिले कति नेता फेरिए, उनीहरु चाहिं हास्यव्यंग्यको पात्र हुन सक्छन् वा सक्दैनन् ?
केही नेता चोखा छन्, जो हास्यव्यंग्यका पात्र हुनुपरेको छैन । त्यसमा केही नयाँ अनुहार पनि परेका छन् । यद्यपि संगठनको हिसाबले बलियो भएर आउन अझै समय लाग्छ । केही पार्टी परिवर्तनको लहरमा छन् । त्यसकारण केही हदसम्म राम्रो मानिसको उदय हुन सक्ला भन्ने आश गर्न सकिन्छ ।
नयाँ अनुहारबाट कति आशावादी हुनुहुन्छ ?
नयाँ अनुहार भड्किएनन् भने आश गर्न सकिन्छ । एउटा सत्तामा पुगेपछि दरिद्रताले जितिदिन्छ । दरिद्रता हाबी हुन नसकोस् भनेर हामी कामना गरौं । स्रोत : अनलाइनखबर
